Pescatore [Polish translation]

Zarzuć swe sieci, będziesz miał dobry połów!

I śpiewaj swe piosenki, niech burza ucichnie.

Pomyśl, pomyśl o swym dziecku, o pozdrowieniu, które przesłało.

A twa żona nie śpi od wczesnego rana i rozmawiała o tobie z Bogiem;

rozmawiała o tobie z Bogiem.

„Powiedz mi, powiedz, mój Panie, powiedz, że wróci;

chroń mego męża przed morzem i niebezpieczeństwem, które tam spotka.

Ja jestem za młoda, a czerń to smutny kolor;

moja biała, pachnąca skóra potrzebuje jeszcze pieszczot;

potrzebuje teraz pieszczot”.

Łów, no dalej, ciągnij, rybaku, łów i nie przestawaj!

Mało jest ryb w sieci, a dni się dłużą pośrodku morza,

tego morza które nigdy ci wiele nie dało; morza, które sprawia, że bluźnisz,

gdy jego furia staje się wielka, a jego fala jest olbrzymem,

jego fala jest olbrzymem.

„Powiedz mi, powiedz, mój Panie, powiedz, czy wróci

ten mężczyzna, który jest coraz mniej mój, a już inny uśmiecha się do mnie;

przegoń go z moich myśli, nie przywódź mnie do grzechu!

Czuję dreszcz, gdy na mnie patrzy i podarował mi różę,

podarował mi różę.

Czerwoną różę: obietnicę miłości, czerwoną ciernistą różę.

Wśród nocnej ciszy teraz me usta zbliżają się do jego.

Nie, na Boga! Nie pozwól mu wrócić, powiedz to morzu:

ten łańcuch jest zbyt silny, nie chcę go zerwać,

nie chcę go zerwać!”

Łów, no dalej, ciągnij, rybaku, łów i nie przestawaj,

nawet gdy fala wznosi cię mocno i odciąga cię od twych myśli,

i miota tobą jak liściem na wietrze, aż przychodzi ochota, by się dać ponieść,

czując się lżejszym w jej potężnych objęciach, lecz czy śmierć jest taka zła?

Czy śmierć jest taka zła?

„Powiedz mi, powiedz, mój Panie, powiedz, że wróci

ten mężczyzna, który czuję, że jest mój; ten mężczyzna, który się nie dowie,

nie dowie się o mnie, o tamtym i jego czczych obietnicach,

o czerwonej róży między mymi palcami, o historii zaczętej1 i już skończonej,

o historii zaczętej i już skończonej.

Łów, no dalej, ciągnij, rybaku, łów i nie przestawaj!

Mało jest ryb w sieci, a dni się dłużą pośrodku morza,

tego morza które nigdy ci wiele nie dało; morza, które sprawia, że bluźnisz;

i uspokaja się, i milknie, lecz się nie poddaje, i czeka na ciebie, by zacząć znów,

i czeka na ciebie, by zacząć znów.

1. dosł. "urodzonej"