เคยลองไล่ตามดูแล้ว
แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็หนีหายไป
ถูกรายล้อมด้วยสีเขียวขจี
หากโผล่พ้นจากความว่างเปล่านี้ก็จะต้องแพ้
เคยให้สัญญาว่าจะมาพบกัน
ภายใต้กังกันลมนั้น
มีเพียงเสียงฝีเท้าของฉันที่เป็นจังหวะไร้ความหมาย
ในพงไพรอันมืดสลัว
ระลึกขึ้นได้ ถึงสติสัมปชัญญะที่หลงเหลืออยู่
ไม่อาจมีชีวิตเมื่อขาดเธอ
เหมือนจะเสพติดเสียจนน่ารำคาญ
ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ หากสัมผัส
ก็คงเลือนหายกลายเป็นสีขาวโพลน
อย่าเลย ตัวฉันน่ะ
เธอไม่ต้องตามหากหรอก ได้โปรดเถอะ
อยู่บนโลกคนละใบมาแต่ไหนแต่ไร
อยากเจอเหลือเกิน จะกลายเป็นรบกวนหรือเปล่านะ
ทำเข้าใจผิดแล้วหัวเราะกันเถอะ
มันจะไม่มีผลอะไรเลย
เธอ อากาศ และพลังของฉัน
รู้ดีว่ามันจะไม่หายไป
แม้หลุดลอยก็คงไม่รู้สึก
ภายในวงแหวน เห็นกำแพงบาง ๆ ขวางกั้นอยู่
สูดและพ่นออกมา
โดยไม่สนใจสถานการณ์
เพราะกำหนดตำแหน่งเอาไว้
จึงยุบตัวลง ร่วงหล่น จนสิ้นไร้ทางหนี
ไม่เคยโหยหาเวลาอันเป็นนิรันดร์
แต่ถ้าเธอต้องการ
เย็นชืดลงไปแล้ว จนไม่ใช่ที่ของเธอ
อยากให้เวลามาไล่ต้อนเหลือเดิน
เธอได้ปลุกฉันแล้ว
ปล่อยทิ้งไว้เถอะ ขอร้องล่ะ
อยู่บนโลกคนละใบมาแต่ไหนแต่ไร
ล้อเล่นน่ะ แค่คำพูดติดปากเองทำเข้าใจผิดแล้วหัวเราะกันเถอะ
มันจะไม่มีผลอะไรเลย
เธอ อากาศ และพลังของฉัน
รู้ดีว่ามันจะไม่หายไป
อา อะไรกัน ไม่รู้แล้วล่ะ
ฉันคือใคร อ้าว ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ
หลั่งริน รวดร้าว หัวใจเสื่อมทราม
แสร้งแข็งแกร่ง รวมฝูง พลั้งปาก และเสวนา
คนเดียวดายกำลังกู่ร้อง
ก็รู้ตัวมานานว่าไม่รู้
ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีคำตอบหรอก
ป่านนี้แล้ว
ยังคิดจดจำอุณหภูมิที่ได้สัมผัส
นึกย้อนกลับไป ก็กลับขลาดกลัว
อยากจะวนเวียนอยู่เพียงเท่านั้น
ไม่มีผลอะไรหรอก
เธอและพลังอันบ้าคลั่งของฉัน
รู้ดีว่ามันจะไม่หายไป
หากอยู่คนละโลก
ก็ไม่อาจพบกันใช่หรือไม่? ไม่ว่าที่ใดก็ตาม
หากสื่อถึงกันจะเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า
อยู่คนเดียวก็ไม่เป็นไร ดวงอาทิตย์ก็ยังส่องสว่าง
แต่รอยเท้าของเธอจะไม่ลบเลือนไป