Canzona appassiunata [English translation]

N'àrbero piccerillo aggiu chiantato,

criscènnolo cu ppéna e cu sudóre.

Na ventecata giá me l'ha spezzato

e tutt'e ffrònne cágnano culóre.

Cadute so' giá 'e frutte e tuttuquante,

erano dóce, e se so' fatte amare.

Ma 'o còre dice: "Oje giuvinòtto amante,

'e ccòse amare, tiénele cchiù care".

E amara cómme si', te vòglio bène.

Te vòglio bène e tu mme faje murí.

Era cómm'o canario 'nnammurato,

stu còre che cantaje matina e séra.

"Scétate" io dico e nun vo' stá scetato.

E mo, nun canta manco a primmavera.

Chi vòglio bène nun me fa felice,

fórze sta 'nciélo destinato e scritto.

Ma i' penzo ca nu ditto antico dice:

"Nun se cummanna ô còre". E i' me stó' zitto.

E me stó' zitto, sí, te vòglio bène.

Te vòglio bène e tu me faje murí.

Chiagno p'ammóre, e cade 'o chianto mio

dint'a 'sta testa: 'o chianto 'a sta arracquanno.

Schiòppa na bèlla ròsa e i', pe gulio,

a chi m'ha fatto chiàgnere nce 'a manno.

Lle dico: "Ròsa mia tu mme perduóne

si te scarpesarrá sènza cusciénza".

Ce sta nu ditto ca mme dá ragióne:

"Fa' bène e scòrda e si faje male pènza".

Pènzace buóno sí, te vòglio bène.

Te vòglio bène e tu mme faje murí.