Κάνει κρύο
και παγώνουν μες στο χρόνο οι στιγμές.
Πριν το αντίο
ξαπλωμένοι
να μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές…
Ένα σώμα
ένα σύμπλεγμα από πάντα ταιριαστό.
Λίγο ακόμα
απομένει
δως μου άλλη μι’ αγκαλιά να ξεχαστώ.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης
είσαι αέρας που περνάς
όταν μου φεύγεις που πηγαίνεις
και σε ποια ζωή γυρνάς.
Να ‘ξερες πόσα μου παίρνεις
έτσι αέρας που περνάς…
Πάντα λίγο
δεν αντέχει η ευτυχία για πολύ
σου ανοίγω
κι ασφαλίζω
μη σε πάρουν από μένα οι πολλοί.
Ήρθε η ώρα
πότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή;
Φύγε τώρα,
όσο ελπίζω
πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί.