Ώστε αυτή λοιπόν είναι η καταθλιπτική Βενετία
όταν σημαίνει η εποχή των νεκρών ερώτων.
Οπότε, αυτή είναι η καταθλιπτική Βενετία
όταν παύουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλον.
Αναζητούμε για περισσότερες λέξεις,
όμως η ανία τις διώχνει.
Θα θέλαμε να ρίξουμε κλάμα γοερό,
όμως δεν μπορούμε να κλάψουμε πια.
Αυτή λοιπόν είναι η θλιβερή Βενετία,
όταν οι γόνδολες
θέλουν να τονίσουν μοναχά
τη σιωπή των αμνών
και η καρδιά συντρίβεται
βλέποντας τις γόνδολες
να προστατεύουν την ευτυχία
των ερωτευμένων ζευγαριών.
Ώστε αυτή λοιπόν είναι η καταθλιπτική Βενετία
όταν σημαίνει η εποχή των νεκρών ερώτων.
Οπότε, αυτή είναι η καταθλιπτική Βενετία
όταν παύουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλον.
Τα μουσεία και οι ναοί
ανοίγουν επιτέλους τις πύλες τους
για να καταδείξουν άχρηστη ομορφιά
μπροστά από τα πλανημένα μάτια μας.
Αυτή λοιπόν είναι η θλιβερή Βενετία:
Η νύχτα στον κολπίσκο
όταν ψάχνουμε ένα χέρι
που δεν μας κρατά
και αυτοσαρκαζόμαστε
μπροστά στο ξέφωτο,
μήπως και ξεχάσουμε
ό,τι δεν λέμε μεταξύ μας.
Αντίο σε όλα τα περιστέρια
που μας έκαναν να φύγουμε άρον-άρον.
Αντίο, Γέφυρα των Στεναγμών.
Αντίο, απολωλότα όνειρα.
Ώστε αυτή λοιπόν είναι η καταθλιπτική Βενετία
όταν σημαίνει η εποχή των νεκρών ερώτων.
Οπότε, αυτή είναι η καταθλιπτική Βενετία
όταν παύουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλον.