Libero Bovio - Làcreme napulitane

Mia cara madre, sta pe trasì Natale

e a stà luntano chiù me sape amaro:

cómme vurria allummà duje tre biancale,

cómme vurria senti' nu zampugnaro.

Ê ninne mie facìtele 'o presèpio

e a ttàvola mettite 'o piatto mio:

facite, quanno è 'a séra d'a Vigìlia,

cómme si ‘mmiézo a vuje stésse pur' io.

E ce ne còsta làcreme st'Amèrica

a nuje napulitane:

pe nuie, ca ce chiagnimmo 'o ciélo 'e Napule,

cómme è amaro stu ppane.

Mia cara madre, che sso', che sso' 'e denare ?

pe chi se chiagne 'a patria nun so' niénte.

Mo tèngo quacche dòllaro e me pare

ca nun so' stato maje tanto pezzènte.

Me sònno tutte 'e nnòtte 'a casa mia

e d'e criature meje ne sento 'a vóce,

ma a vuje ve sònno cómm'a na Maria

cu 'e spade 'mpiétto 'nnanze 'o Figlio 'ncróce.

E ce ne còsta làcreme st'Amèrica

a nuje napulitane:

pe nuie, ca ce chiagnimmo 'o ciélo 'e Nàpule,

cómme è amaro stu ppane.

M'aite scritto che Assuntulélla chiamma

chi l'ha lassata e sta luntana ancòra.

Che v'aggi’a dì, si 'e figlie vònno 'a mamma,

facìtela turnà chélla signóra.

J’ no, nun tòrno, me ne rèsto fòra

e rèsto a faticà pe tutte quante.

Jo ca aggio pèrzo patria, casa e onóre,

jo so' carne 'e maciéllo, so' emigrante

E ce ne còsta làcreme st'Amèrica

a nuje napulitane:

pe nuie, ca ce chiagnimmo 'o ciélo 'e Nàpule,

cómme è amaro stu ppane.