Στης νιότης την άνοιξη, ήταν η τύχη μου
Να στοιχειώσω ενα μικρό μέρος της πλατιάς γης
Στο οποίο δε μπορούσα να αγαπήσω το λιγότερο
Τόσο υπέροχη ήταν η μοναξιά
Μιας άγριας λίμνης, με μαύρη πέτρα δεμένη
Και με τα ψηλά δέντρα που υψώνονταν τριγύρω
Αλλα όταν η νύχτα είχε ρίξει την καταχνιά της
σε αυτό το σημείο όπως και σε όλα
Και ο άνεμος με προσπερνούσε
με τη σιωπηλη μελωδία του
Το βρεφικό μου πνεύμα ξυπνούσε
Στον τρόμο της μοναχικής λίμνης
Το βρεφικό μου πνεύμα ξυπνούσε
Στον τρόμο της μοναχικής λίμνης
Ομως αυτος ο τρόμος δεν ήταν φόβος
Αλλα μια τρεμάμενη απόλαυση
Και ενα συναίσθημα απροσδιόρστο
Αναπηδώντας απο σκοτεινιασμένο μυαλό
Ο θάνατος ήταν σε αυτο
το δηλητηριασμένο κύμα
Και στο χάσμα του ενας ταιριαστός τάφος
Για εκείνον που μπορούσε να φέρει απο εκει παρηγοριά
Στη σκοτεινη του φαντασία
Του οποίου η συγχηση μπορούσε ακόμη
και μια Εδεμ να πλάσει
απο αυτήν την αμυδρή λίμνη
Αλλα όταν η νύχτα είχε ρίξει την καταχνιά της
σε αυτό το σημείο όπως και σε όλα
Και ο άνεμος με προσπερνούσε
με τη σιωπηλη μελωδία του
Το βρεφικό μου πνεύμα ξυπνούσε
Στον τρόμο της μοναχικής λίμνης
Το βρεφικό μου πνεύμα ξυπνούσε
Στον τρόμο της μοναχικής λίμνης
Αναπηδώντας απο ενα σκοτεινιασμένο μυαλό
Τόσο υπέροχη ήταν η μοναξιά
Στης νιότης την άνοιξη , ήταν η τύχη μου
Στην ήσυχη μελωδία του
Μια Εδεμ απο αυτην την αμυδρη λίμνη
Μια Εδεμ απο αυτην την αμυδρη λίμνη
Μόνος, μόνος, μοναχικός...