I giardini di marzo [Polish translation]

Przejeżdżał wózek, a tamten człowiek wołał: „lody!”.

Dwudziestego pierwszego dnia miesiąca już kończyły się pieniądze.

Myślałam o swojej matce i widziałam znów jej suknie;

najpiękniejsza była ta czarna, w jeszcze nie zwiędłe kwiaty.

Przy szkolnych drzwiach chłopcy sprzedawali książki.

Zostawałam, by ich obserwować, próbując odważyć się ich naśladować.

I, pokonana, znów zmagałam się z moją głową i wyrzutami sumienia,

a wieczorem pytałeś mnie przez telefon: „Czemu nic nie mówisz?”

Refren

Jaki to rok?

Jaki to dzień?

To czas, by żyć z tobą.

Moje ręce, jak widzisz, już nie drżą

i mam w duszy –- w głębi duszy –

ogrom nieba i ogrom miłości,

i jeszcze więcej miłości dla ciebie, kochanie.

Błękitne rzeki i wzgórza i łąki,

którędy biegną moje najsłodsze tęsknoty.

Wszechświat znajduje miejsce w moim wnętrzu,

lecz odwaga, by żyć…

Tego jeszcze nie ma.

Marcowe ogrody stroją się w nowe kolory,

a młode kobiety w tym miesiącu przeżywają nowe miłości.

Szedłeś u mego boku i nagle powiedziałeś: „Umierasz!.

Jeśli mi pomożesz, jestem pewien, że dam sobie z tym radę".

Lecz nawet jedno słowo nie rozjaśniło mych myśli;

szłam dalej, pozostawiając ciebie: aktora wczorajszego dnia.

Refren

Jaki to rok?

Jaki to dzień?

To czas, by żyć z tobą.

Moje ręce, jak widzisz, już nie drżą

i mam w duszy –- w głębi duszy –

ogrom nieba i ogrom miłości,

i jeszcze więcej miłości dla ciebie, kochanie.

Błękitne rzeki i wzgórza i łąki,

którędy biegną moje najsłodsze tęsknoty.

Wszechświat znajduje miejsce w moim wnętrzu,

lecz odwaga, by żyć…

Tego jeszcze nie ma.