Αγαπητοί μου γονείς,φεύγω
Σας αγαπώ μα φεύγω
Δεν θα έχετε πια παιδιά ,απόψε
Δεν δραπετεύω μα πετώ
καταλάβαιτε το καλά,πετώ
χωρίς καπνό,χωρίς αλκοόλ,πετώ,πετώ
Είναι Πέμπτη 5 και 5 η ώρα,
ετοιμάζω μια μικρή βαλίτσα
και διασχίζω απαλά το σε βαθύ-ύπνο διαμέρισμα.
Ανοίγω την πόρτα κρατώντας την ανάσα μου
και περπατώ με τις μύτες των ποδιών μου,
όπως εκείνα τα βράδια που έμπαινα στο σπίτι μετά τα μεσάνυχτα,
για να μην ξυπνήσει κανείς.
Χθες το απόγευμα στο τραπέζι
πιστεύω πως η μητέρα μου κάτι υποψιάστηκε.
Με ρώτησε αν είμαι άρρωστος,
και γιατί είμαι χλωμός.
Της είπα πως ήμουν μια χαρά.
Ήταν εμφανές,νομίζω πως έκανε πως με πίστεψε
και ο πατέρας μου χαμογέλασε.
Περνώντας δίπλα από ένα αυτοκίνητο
ένιωσα ένα περίεργο χτύπημα.
Πίστευα ότι θα ήταν πιο σκληρό και πιο ιλλιγιώδες
σαν μια περιπέτεια,μα λιγότερο συγκινιτκό.
Ω,πάνω απο όλα,να μην γυρίσω πίσω ,να απομακρυνθω λίγο περισσότερο.
Να ένας σταθμός,
και μετά τον σταθμό,ο Ατλαντικός Ωκεανός
και μετά τον Ατλαντικό Ωκεανό...
Είναι περίεργο αυτού του είδος το κλουβί,που μου βαραίνει το στήθος
σχεδόν με εμποδίζει να αναπνεύσω
Αναρωτιέμαι αν αργότερα
οι γονείς μου αμφιβάλλουν αν έκλαιγα στο τρένο ή όχι
Ω,πάνω απο όλα,να μην γυρίσω πίσω ,όυτε τα μάτια μου ,ούτε το κεφάλι μου ,
να μην κοιτάξω πίσω
παρα μόνο να δώ αυτά που μου υποσχέθηκα να δω
και γιατί,που και πως...
Είναι 7 παράι 5 ,είμαι αποκοιμισμένος μέσα στο τρένο
που απομακρύνεται όλο και πιο πολύ
ω,και πάνω απο όλα να μην γυρίσω πίσω...ποτέ!
Αγαπητοί μου γονείς,φεύγω
Σας αγαπώ μα φεύγω
Δεν θα έχετε πια παιδιά ,απόψε
Δεν δραπετεύω μα πετώ
καταλάβαιτε το καλά,πετώ
χωρίς καπνό,χωρίς αλκοόλ,πετώ,πετώ