Bis zum Schluss [Dutch translation]

Misschien hebben we onszelf overschat

Gehoopt dat uit de verschillen liefde zou groeien

Maar ik weet niet of de tijd die nog over is

genoeg zal zijn

Het komt hoe het moet komen

Maar als moet, zal ik vechten tot het einde

We heben onszelf overschat

We hebben gehoopt dat uit de verschillen nog liefde zou groeien

We waren doodsbang dat ooit alles zou komen hoe het moet komen

en toch vechten we allebei nog altijd tot het einde

Niemand wil de gevolgen dragen en dat is nu net het dilemma

Zo word met elk gesprek te tijd langer, waarin we nog genade hebben

En altijd weer beweerd dat er vanaf nu veel ging veranderen

Altijd opnieuw nieuwe pogingen die dan in de oude eindigden

Want met de tijd werden de rollen verdeeld

We willen de patronen negeren, maar toch spatten ze uit elkaar bij de kleinste dingen

En dat is zo vermoeiend

We hebben geprobeerd iets bij elkaar te vinden, maar het enige wat we vonden, is de ontdekking dat we onszelf voorliegen

Waarschijnlijk hebben we het van in het begin al geweten

We zijn te verschillend, daarom moeten we voor elke vrede eerst een keer vechten

Wat voor een paradox is dat?

Waarbij de liefde voor mij eigenlijk de toevlucht zou moeten zijn, waarbij ik de wapens laat vallen

We hebben er zo vaak te veel over gepraat, tevergeefs

Geprobeerd het verleden te veranderen, om een weg te vereffenen

waarop we met z'n tweeën zouden kunnen groeien en leven

Alsof we met elkaar vergroeid zouden zijn, in plaats van elkaar voorbij zijn gestoken

Maar elk van ons breekt de andere in twee

We hebben beiden het gevoel dat we in deze relatie niet onszelf kunnen zijn

En als het pijn doet, waarom doen we onszelf dit dan aan?

En als geluk hierbinnen niet te vinden is, waarnaar zijn we dan op zoek?

Het maakt me ziek dat ik hier blijkbaar de schuldige ben

en tegelijkertijd diegene ben, die de hele last op zijn schouders moet dragen

Dat ik hier blijkbaar degene ben die alles kapot maakt

maar tegelijkertijd diegene ben die altijd waar naar je toe komt en alles weer goedmaakt

Ik vraag me voortdurend af wat ik kan veranderen en verander dan

selfs dingen die ik mag, gewoon opdat jij het goed zou vinden

Ik weet niet meer in welke bochten ik me nog kan wringen

Ik weet niet meer hoe ik eerlijk tegen mezelf kan zijn en hoe ik nog van je moet houden

En natuurlijk zie ik de mooie dingen, en tot zover overwegen die nog

Mijn god, ik hou van je en hou daaraan vast, maakt niet uit hoe zwaar de kritiek is

maar ook ik heb beperkte krachten, het glipt me allemaal uit mijn handen

Probeer mijn emoties nog in bedwang te houden en te verdringen

Ik wil nieuwe kansen geven, nog een keer en nog een keer, we hebben het verdiend

Het zou rampzalig zijn om in de strijd en affectie er een streep onder te trekken

Ik kan niet langer vechten, ik kan niet langer rechtstaan

En ik kan niets meer voor ons doen, wij tweeën zullen ondergaan.