Δεν Αντέχω [301 Και Σήμερα] [Den Anteho [301 Ke Simera] ] lyrics

Και αν νομίζεις πως μπορείς να γλιτώσεις

σε γελάσανε ποντίκι θα πληρώσεις με δόσεις,

πάρε γόμα ή blanco φυλακές για να σβήσεις

και σφουγγάρι με χλωρίνη το WC να γυαλίσεις

Το κεφάλι ψηλά το κορμί τεντωμένο

η πατρίδα σε καλεί σε ζήτα αφοσιωμένο

να ‘χεις κότσια γερά να τιμάς με ανδρεία

όπως κάναν οι πρόγονοι πολεμώντας στην Τροία.

Κι όταν πιάσουν τα κρύα θα σε τρέξω ποντίκι

θα σε στείλω στα ΛΟΚ να σε φάνε οι λύκοι

αραλίκι κομμένα τα αστεία μαζί μου

θα βαράς προσοχή όταν ακούς τη φωνή μου

Μπορεί το μάτι σου απλά να γυαλίζει

πεισμώνω όταν κάποιος μου φωνάζει και βρίζει

πωρώνομαι στ’ αλήθεια σαν καλός center for

από ποντικαράς γίνομαι Ι4

Πόσο ακόμα εδώ, μόνη μου στο στρώμα αυτό

πότε θα ‘ρθει η στιγμή δεν έχω άλλη υπομονή.

Δεν αντέχω, (δεν την παλεύω με τίποτα)

κοντά μου να μη σ’ έχω (μέρες μετράω αντίστροφα)

στην αγκαλιά σου τρέχω (μακριά και πέρα απ’ τα σύνορα)

μακριά σου δεν αντέχω (301 και σήμερα)

Μην ψάχνεις για βύσμα δε γλιτώνεις το κλύσμα

ο στρατός ψάχνει άντρες να ‘χουν κότσια και πείσμα

να ‘χουν μπόι δυο μέτρα και ποντίκια πρησμένα

όχι άλλους γιωτάδες με τα αυτιά κρεμασμένα.

Στρατιώτης σημαίνει να ‘σαι πάντοτε βράχος

Και περήφανος κυρίως άμα είσαι και βλάχος

Να αντέχεις να κάνεις θυσίες συνεχεία

Και να ‘σαι οπλισμένος με μεγάλη ανέχεια.

Να μάθεις να βαράς προσοχή και να ξέρεις

Να μην μιλάς ακόμα κι αν φριχτά υποφέρεις

Στα βρόμικα τους σχέδια καμία αντίρρηση

Στρατός απλά μια ακόμα επιχείρηση.

Δεν περνάν οι μέρες σαν αν κόλλησαν οι δείκτες

Δεν αντέχω στη σκοπιά μακριά σου τις νύχτες

Νομίζω απ’ τα κουνούπια μ’ έχει πιάσει φαγούρα

Μήπως φταίει το χακί ή μήπως φταίει η καψούρα?

Πόσο ακόμα εδώ, μόνη μου στο στρώμα αυτό

πότε θα ‘ρθει η στιγμή δεν έχω άλλη υπομονή.

Δεν αντέχω, (δεν την παλεύω με τίποτα)

κοντά μου να μη σ’ έχω (μέρες μετράω αντίστροφα)

στην αγκαλιά σου τρέχω (μακριά και πέρα απ’ τα σύνορα)

μακριά σου δεν αντέχω (301 και σήμερα)

Και να τη η στιγμή της μεγάλης αλήθειας

Εκεί που πάντοτε χρειάζεσαι μια χείρα βοήθειας

Εκεί που χρειάζεσαι στ’ αλήθεια τους φίλους

Εκεί που συνηθίζεις να κοιμάσαι με ψύλλους.

Εκεί που σου μαθαίνουν ν’ αγαπάς την Ελλάδα

Εκεί που μεσημέρι πάντα τρως φασολάδα

Εκεί που ξενυχτάς όσο οι άλλοι κοιμούνται

Εκεί που οι χούντες συνήθως γεννιούνται

Δεν αντέχω, (δεν την παλεύω με τίποτα)

κοντά μου να μη σ’ έχω (μέρες μετράω αντίστροφα)

στην αγκαλιά σου τρέχω (μακριά και πέρα απ’ τα σύνορα)

μακριά σου δεν αντέχω (301 και σήμερα)