Sobrenatural [Polish translation]

Álvaro,

Marielle, Juan Magán...

[Juan Magán:]

Uprzedzając wczoraj,

pamiętna przeszłość,

być może dziś dało o sobie znać wcześniej,

déjà vu, czego już doznałem.

Nie czekam, ale pragnę,

a nie pragnąc tego, spotkałem ją,

wspominając tamtą chwilę,

w której, w moich snach pocałowałem ją,

pośród moich snów pocałowałem ją, o tak.

[Álvaro Soler:]

Kiedy na mnie patrzy i do mnie uśmiecha się, dłużej,

dłużej już nie wytrzymuję i chcę krzyczeć.

To co czuję jest nadprzyrodzone,

dopadają mnie dreszcze

i dłużej już nie wytrzymuję.

Adrenalina daje o sobie znać

i ona jest coraz bliżej,

zaczynam bujać w obłokach,

pomiędzy chmurami jej pochodzenia,

nadprzyrodzone,

spójrz na nią, śmiertelniku.

[Juan Magán:]

Jedynie przyjdź, daj mi jakiś znak,

niechaj uruchomią się we mnie zmysły,

by znów o tobie śnić.

Byłoby śmiertelnym grzechem,

gdybym zagubił się na drodze,

ponownie nie zakochując się w tobie.

[Álvaro Soler:]

Gdy czuję twoje ciało to czysta adrenalina, och-och-och,

gdy czuję twoją miłość to czysta adrenalina.

Lekarstwo, które leczy i otacza mnie, och-och-och,

ty podarowałaś mi je pośród moich snów z tamtą pasją.

[Juan Magán:]

Kiedy na mnie patrzy i do mnie uśmiecha się, dłużej,

dłużej już nie wytrzymuję i chcę krzyczeć.

To co czuję jest nadprzyrodzone,

dopadają mnie dreszcze

i dłużej już nie wytrzymuję.

Adrenalina daje o sobie znać

i ona jest coraz bliżej,

zaczynam bujać w obłokach,

pomiędzy chmurami jej pochodzenia,

nadprzyrodzone,

spójrz na nią, śmiertelniku.

[Juan Magán:]

Jedynie przyjdź, daj mi jakiś znak,

niechaj uruchomią się we mnie zmysły,

by znów o tobie śnić.

Byłoby śmiertelnym grzechem,

gdybym zagubił się na drodze,

ponownie nie zakochując się w tobie.

[Marielle Hazlo:]

Uprzedzając wczoraj,

pamiętna przeszłość,

być może dziś dało o sobie znać wcześniej,

déjà vu, czego już doznałam.

Nie czekam, ale pragnę,

a nie pragnąc tego, spotkałam go,

wspominając tamtą chwilę,

w której, w moich snach pocałowałam cię,

pośród moich snów pocałowałam cię, o tak.

[Álvaro Soler i Juan Magán:]

Kiedy na mnie patrzy i do mnie uśmiecha się, dłużej,

dłużej już nie wytrzymuję i chcę krzyczeć.

To co czuję jest nadprzyrodzone,

dopadają mnie dreszcze

i dłużej już nie wytrzymuję.

Adrenalina daje o sobie znać

i ona jest coraz bliżej,

zaczynam bujać w obłokach,

pomiędzy chmurami jej pochodzenia,

nadprzyrodzone,

spójrz na nią, śmiertelniku.

[Álvaro Soler i Juan Magán:]

Jedynie przyjdź, daj mi jakiś znak,

niechaj uruchomią się we mnie zmysły,

by znów o tobie śnić.

Byłoby śmiertelnym grzechem,

gdybym zagubił się na drodze,

ponownie nie zakochując się w tobie.