Alexandrie [Polish translation]

Wyśpiewuję wam mą tęsknotę

Nie śmiejcie się że się rumienię

Wspomnienia me są zawsze świeże

Zawsze za krajem tęsknię.

Zleciało jednak lat dwadzieścia pięć

Ze żyję daleko od miejsca gdzie się urodziłem

Dwadziścia pięć lat że się wiercę

W swej pamięci dalej kręcę.

Zapachy kolory krzyki

Miasta Aleksandrii

Słońce które ulice spalało

Gdzie me dzieciństwo zniknęło

Odmawianie modlitwy o godzinie piątej

Spokój który napełniał nasze serca

Surowa cebula i talerz z fasolą

Wydawał nam się ucztą wymarzoną

Nargila w kawiarniach

I pora filozofowania

Ze starcami, ze stukniętymi, z mędrcami

I z przypadkowymi przechodniami.

Arabowie Grecy Żydzi Włosi

Wszystko właściwe typy Śródziemnomorskie

Wszyscy kompani w myśli tej samej

Na czele miłość i wygłupianie

Chcę śpiewać dla wszystkich tych którzy

Nie zwracali się do mnie Moustaki

Lecz zwracali się do mnie Jo lub Joseph

To było słodsze to było krótsze

Kompani z ulicy lub z gimnazjum

Kompani z pięknych dawnych czasów

Nasze kobiety były dziewczynkami

Nasze miłości były ukrywane

Uczyliśmy się całować

Nigdy nie umieliśmy dosyć

To była prawie wieczność cała

Od czasu gdy z mego dzieciństwa nic nie zostało

Ono powraca jak zjawa

Ono przenosi mnie do swego królestwa

Jakby się nic nie zmieniło

I jakby w czasie zastygło

Ono me szesnaście lat mi zwraca

Ono do teraźniejszości mi je przywraca

Wybaczcie mi jeśli plotę

Nie znalazłem antidotum

Aby zwalczać mą tęsknotę

Nie śmiejcie się że się rumienię

Zrozumiecie mnie jestem pewien

Każdy z nas ze swą ułomnością

Swego kąta raju utraconego

Swego ogródka zabronionego

Mój zwie się Alekandria

I jest tam daleko od Paryża.