MARIUS :
Er is een spijt maar niet in woorden.
Er is een pijn die gaat maar door.
Lege stoelen, kale tafels
Nu mijn vrienden niet meer zijn.
Hier besproken ze revolutie.
Hier ontstoken zij de vlam.
Hier zongen ze van 'morgen'
Een morgen die niet kwam.
Van de tafel het hoekje
Zagen ze een nieuwe wereld
En ze stonden op met luid gezang
Ik kan ze nu nog horen!
Ieder woord wat ze zongen
Werd hun laatste communie
Op die eenzame barricade bij dagenraad.
Oh mijn vrienden, mijn vrienden vergeef mij.
Dat ik leef en jullie niet.
Er is een spijt maar niet in woorden.
Er is een pijn die gaat maar door.
Spookgezichten bij de ramen
Ook een schaduw op de vloer.
Lege stoelen, kale tafels
Waar mijn vrienden niet meer zijn.
Oh mijn vrienden, mijn vrienden, vraag niet
Waar jullie offer nou voor was
Lege stoelen, kale tafels
Waar mijn vrienden niet meer zijn.