200 note [Belarusian translation]

Я ў пакоі.., ў ім акенца...

Ложак, сцены.., і люстэрка,

І тваё адлюстраванне там яшчэ ў ёй.

Успамін цяпер, як быццам

Безгалоса піяніна,

Чым гучней, тым больш не чую яго ноты...

Ў цішыні раптоўна сумнай

Да адбітку мая думка… да твайго ляціць.

Холад у руках, і чорны доўгі

На плячах лунае волас.

Няскладныя чуць вусны шэпчуць скромна:

Ты (На мяне) не глядзі жа, і не спыняйся…

Скураю да скуры.., твоя ўсмешка..,

Не патрэбны былі́ словы.

Яшчэ я помню пачуццё то,

Час, калі захо́дзіць сонца..,

Ў пакоі гук пяшчоты -- дзвесце нотак.

І настане час, што кожны

У жыцці сустрэціць лёс свой..,

І пяшчотаю кранае ймгненне нават.

І гэта праўда, што магчыма:

Так, што носіш у душы ты --

Гэта больш, што ты ніколь

Не мог мець побач…

І вось таму я замятаю так сляды ўсе

Успаміна, што далёкі мне!..

Холад у руках, і чорны доўгі

Волас на плячах рассыпан.

Нязграбныя чуць вусны шэпчуць ледзьве:

Не глядзі на мяне, і не спыняйся…

Скураю да скуры.., твоя ўсмешка..,

Не патрэбны былі́ словы.

Яшчэ я помню пачуццё то,

Час, калі захо́дзіць сонца..,

Ў пакоі гук пяшчоты -- дзвесце нотак!..

Гук -- дзвесце нотак.

Холад у руках, і чорны доўгі

Волас на плячах лунае.

Няскладныя чуць вусны шэпчуць ледзь-ледзь:

Не глядзі на мяне, не спыняйся!

Скураю да скуры.., твоя ўсмешка..,

Не патрэбны былі́ словы.

Яшчэ я помню пачуццё то, --

Калі захо́дзіць сонца!

Ў пакоі гук пяшчоты -- дзвесце нотак.

Што ж, і вось праходзіць так жыццё, яго шлях --

У раўнавазе між раскаяннем, шкадаваннем…

І мы застаемся, каб нам вылечыць сэрцы!

Бо мы кроў, што цячэ і… любоў (па-)раджае…

Што мінула – мінула! Не зрабіць больш нічога --

Яго страціць можаш, ці шукаці…

У начах тых, так няважных!

Ў пакоі толькі гукам -- дзвесце нотак.