Ήταν δεκαεπτά Νοέμβρη, πέρα στο Μακρούμ μπροστά
φτάσαν τακτικοί χακένιοι με τα μεταγωγικά
Τα παιδιά τους καρτερούσαν του στρατού του λαϊκού
και με τις χειροβομβίδες τους εκάμαν τ’ αλατιού
Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη
Βλέπω μια κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου, εχάθη το γελαστό παιδί
Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα, το γέλιο το γλυκό
Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι φασίστας το γελαστό παιδί
Μόν’ να ’ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ’χε πάει
Από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα ’ταν τιμή μου που ’χασα το γελαστό παιδί
Βασιλικιά μου αγάπη μ’ αγάπη θα σε κλαίω
για τ’ ό,τι έκανες αιώνια θα το λέω
Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ
δόξα τιμή στ’ αξέχαστο γελαστό παιδί