Hipotermia [Turkish translation]

Bana ne oldu bilmiyorum,

Bir şeyler ışığı karanlığa döndürdü, negatif.

Son 1 ya da 2 yıl, çok zorlandım.

Yeniden, kendimi mağlup bir zavallı gibi hissediyorum, çünkü

Önümdeki duvarların hepsi dağıldı.

Kendime pek çok kez söyledim 'bir şeyleri değiştirmeli' ve değiştirdim.

Çok uzaklaştım*. Her şey tersyüz oldu, değiştim.

Burada duruyorum, birkaç yıl önce durduğum yerde,

Ama gözlerimin feri söndü, artı yere bakıyorlar.

Tüm yol boyunca, eğer birkaç mekik ve şınav varsa,

Ama benim azmim işte bu, tüm gün boyunca yatıyorum.

Beni telefonlara çıkaramıyacaksınız, tamam bir daha,

Kimseyle iki kelimeden fazlasını konuşmak istemiyorum.

Ben yıkıldım, cevap bekleyen e-maillerinize sokayım.

Ziyaret edilmek istemiyorum, eğer antidepresanlarımı getirmemişseniz.

Onlardan 1 tane alıyorum ama sonra boşluğa düşüyormuş gibi hissediyorum.

Ölmeyi arzulamamak için daha kaç tane tüketmeliyim?

Hipotermi,

Kırık hayallerin izleriyle soğuk bir rüzgar esiyor, kalbimin altlarında.

Donmuş bir yerde, nasıl ışığı bulabilirim bilmiyorum,

Üstelik gün ışığında.

Sanırım silahlara kafayı taktım, bang vuruldun,

Şiddetle askerliğe karşı çıkmama rağmen.

Albüm zamanı, buna ihtiyacım var, klik klik bang,

Vuruldun, bum! veyahut başka sesler.

İçimde bir yerlerde oturuyor,

Neden elimi kafama dayayıp silahmış gibi hayal ediyorum?

Duygusal sinüzit,

Beynim uçuşa başlıyor, K2'den Mariana'ya

Önceleri tüm dertlerin çözümünü alkolde arardım,

Sonra onu bıraktım çünkü ahlağımı nasıl mahvettiğini gördüm.

İçimizdeki güç kırılır ve sonrasında,

Bozulursun ve şehirden uzaklaşırsın, hödük gibi.

Ben bu hüsranı hak etmedim,

Ve beni kafamda bir delik ile bulmanı istemedim.

Zamanında Nirvana gibi düşündüm, tek atış.

Kurt gibi, 'ne olursa olsun boşver' göğsümde* bum!

Kırık hayallerin izleriyle soğuk bir rüzgar esiyor.

Kalbimin altlarında, donmuş bir yerde.

Nasıl ışığı bulabilirim bilmiyorum, üstelik gün ışığında.

Hipotermi,

Kırık hayallerin izleriyle soğuk bir rüzgar esiyor.

Kalbimin altlarında, donmuş bir yerde.

Nasıl ışığı bulabilirim bilmiyorum, üstelik gün ışığında.

Hayatımdaki tüm cümleler noktalama işaretleri.

Benim ayrılmaz arkadaşım, intihar.

Bir numaralı düşmanım, her kapının eşiğinde,

Çok fazla ortaya çıkıyor yalnızken.

Fikirlerimi mantıklı mı umursamıyor,

Eğer yanı başımdaysa hayata kirli bir cibinlikten bakıyorum.

Her şey parasız kayboluyor, kariyerim, fanlarım.

Ve bir daha, ben okul günlerimdeki utangaç çocuğum,

Masada her şeyimi oynadımi rüyalarımı.

Delirdim, umutlarım duman oldu.

Her şey parayla, bazen görüşleri dinliyorum.

Arkadaşlıklar bitti, şimdilerde aileler var.

Ben farklıyım ve bundan gurur duydum.

Bugünlerde kendimi tanıyamıyorum, mutlumuydum mutsuzmuydum?

Ama şimdi anlıyorum, çünkü daha önce de bu durumda bulundum.

Tiyatroyu bırakmaya gerek yok, uzunca bir süreliğine.