Οι παράλληλες ζωές μου
είναι λύκοι που πεινούν
Και τον χρόνο τον μυρώνω
τα θηρία μη με βρουν
Μα το λάδι είναι κοπάδι
από ερίφιους φραγμούς
Είναι ο θόρυβος τής πόλης
στον λαιμό μου κόσμημα
ο σταυρός μου, ο βοσκός μου
που καλύπτει τα ουρλιαχτά
Κι οι αγγέλοι την αγέλη
θυμιατίζουν με φωτιά.
Από τότε που θυμάμαι
να διαβάζει η γιαγιά παραμύθια
εγώ στα αλήθεια
μιαν αγάπη έκρυβα
για τους λύκους που στους μύθους
έχουν δόντια κοφτερά