Мой друг художник и поэт [Moj drug hudozhnik i poeht] [Polish translation]

Mój przyjaciel artysta i poeta

Deszczowym wieczorem na szkle

Moją miłość namalował,

Odkrył mi cudo na ziemi.

Siedziałem milcząc u okna, rozkoszowałem się ciszą,

Moja miłość odtąd zawsze była ze mną.

I czas niczym woda cieknął,

I było mi zawsze ciepło,

Kiedy w deszczowy wieczór ja spoglądałem w okienne szkło.

Lecz rok za rokiem widziałem

W oczach miłości mojej żal,

Deszczowej nudy ciemny ślad -

I tak miłość zmieniła barwę.

Moja miłość zmieniła barwę,

I zgasł cudowny jasny dzień.

Moją miłość trzyma w ukryciu nocny cień.

Wesołych barw paplanina i gra magicznego ognia...

Moja miłość już więcej nie raduje mnie.

I wyblakły czułe tony,

Zniknęła wyż i głębina,

I ostrych linii nie ma już -

Oto obojętny portret.

Oko w oko miłość patrzy,

A ja nie wesół ani zły,

Bezbarwnych snów ziemski pokój

Milczeniem dzieli się ze mną.

I wkrótce ta natchniona twarz utraci szlachetne rysy,

Moja miłość umrze we mnie koniec-końców.

I krople smutnego deszczu popłyną strugą po szybie,

Moja miłość bezgłośnie płacze odchodząc.

I tęczę tych zamierzchłych dni

Zaścieli pył kolejnych lat,

I także utracą barwę wszystkie me wspomnienia o niej.

Rysunek topnieje na szkle,

Nie ma nadziei go zbawić.

I jak przywrócić mogę znów

Blask radości miłości mej?

A może by rozbić okno

I zanurzyć się w inny świat,

Gdzie słońca rysując światłem

Żyje artysta i poeta?