Dumméneca

I’ mò, trasènno p’a pòrta, aggiu sentuto

l’addóre d’o rraù.

Perciò… Stàteve bòna ! … Ve saluto…

Me ne vaco, gnorsì… Ca si m’assètto

nun me ne vaco cchiù…

E succède c’aspètto

ca ve mettite a ttàvula… E nu sta…

Cchiù cèrto è che so’ maccarune ‘e zita.

L’aggiu ‘ntiso ‘e spezzà,

trasènno ‘a pòrta. E’ ovèro? E s’è capita

tutt’a cucina d’ògge: So’ brasciòle,

so’ sfilatòre ‘annécchia.

Niénte cunzèrva: tutte pummaròle

passate p'o setaccio…

E v’è rimasta pure na pellécchia

‘ncòpp’ô vraccio…

Pare na macchia ‘e sango…

Permettéte? V’a lèvo! Cómm’è fina,

sta pèlle vòsta… e cómme è avvellutata:

me sciulia sótto ‘e ddéte…

E parite chiù bèlla, stammatina.

‘O ffuóco, cómme fusse… v’ha appezzata.

State cchiù culurita…

Chiù cèrto è che so’ maccarune ‘e zita…

Ma i’ mme ne vaco… Addio! Ca si m’assètto

nun me ne vaco cchiù…

E succède c’aspètto…

ca ve mettite a ttavula… p’avé

‘nu vaso c’o sapóre ‘e ‘stu rraù!