Święto

Tak niewiele trzeba nam:

dwoje ludzi, serca dwa

i przestaje istnieć świat,

a dłonie tak tęsknią.

Blisko twarzy druga twarz,

jakiś blask nieziemski trwa

i z zupełnie zwykłych spraw

robi się… święto.

A te serca – białe kartki dwie,

całkiem białe jak śnieg.

Sympatycznym atramentem

pachną.

Jakiś spacer w strugach dnia

i z rękawa fiołki dwa,

nieporadny, czuły gest

i cisza pomięta.

Na serwetce jakiś wiersz,

zapach, co odurza Cię

i z niczego robi się…

święto, święto.

Żadnych parad ani wielkich słów,

grosik szczęścia na pół,

mała wyspa dla małych ludzi,

dla nas… święto.

Tak niewiele trzeba nam:

dwoje ludzi, serca dwa

i przestaje istnieć świat,

robi się… święto.