69 Dead Birds for Utøya [Turkish translation]

Bazen kendime soruyorum,

Tekrar tekrar, ama bir cevap bulamıyorum

Hiç mizah anlayışım yok diyebilirsin,

Zaten gülümseme yüzümden silindi

Artık bu gözlerde nezaket yok,

Alev alev yanan hayat kıvılcımım da

Ve bir kez daha kendimi çok yalnız hissediyorum,

Hiç yalnız olmasam da

Bazen midemde taş varmış gibi hissediyorum,

Taşınamayacak kadar ağır bir taş

Değiştirmeye çalıştığımız tek şey bir taviz olmalı,

Ama sağır kulaklara düşer

Artık geri dönüş yok,

Çünkü biz bu saçma yerde doğduk

Ve sistemi kırmadığımız için

Ceset torbalarına ihtiyacımız olacak

Bütün bunlar bir sebepten mi yoksa tesadüfen mi oluyor?

Yoksa biz sisli bir camdaki el izlerinden farksız mıyız?

Dünya yanarken nasıl uyuyabiliriz?

Nasıl uyuyacağım,

Omuzlarımda dünyanın yükünü taşırken?

Nasıl uyuyacağım?

Nasıl uyuyacağım?

Her düşündüğünde

Dünyadaki en saçma olay zaten oldu

Ve bir tane daha geliyor

Bu, içimize işlemiş başarısızlığımızın yeterli bir kanıtı değil mi?

Bilmemizi sağlayacak kadar yeterli, yoksa onların hepsi boşa mı gidiyor?

Bu gün ve bu çağda, yine aynı savaş,

Sadece isimleri farklı…