Κοκκινολαίμη [Kokkinolaími]

Νύχτα χαράζει

Η γη στενάζει

Χώμα που ξέρει

Πώς ν´ αγκαλιάζει κορμιά που λυγούν

Γέρμα χαράζει

Κόσμος που αλλάζει

Δε με βαστά τ´ αγέρι

Δέντρα, κλαριά ούτε εκείνα βαστούν

Σιγή

Αχ, μαύρη αυγή

Τρώει τη χαρά

Το μαράζι

Τρυπήσαν τα φτερά

Μη με κλαις

Φεύγω δες

Δες, κελαηδώ και τρέμει

Σπάει η φωνή, η στερνή

Του κοκκινολαίμη