אויפן וועג שטייט א בוים [Oyfn veg shteyt a boym]

אויפֿן וועג שטייט אַ בוים,

שטייט ער אייַנגבויגן;

אַלע פֿייגל פֿונעם בוים

זענען זיך צעפֿלויגן:

דרייַ קיין מזרח, דרייַ קיין מערב,

און דער רעשט קיין - דרום,

און דעם בוים געלאָזט אַליין

הפֿקר פֿאַרן שטורעם.

זאָג איך צו דער מאַמע : "הער,

זאָלסט מיר נאָר נישט שטערן,

וועל איך, מאַמע, איינס און צוויי

באַלד אַ פֿויגל ווערן".

"איך וועל זיצן אויפֿן בוים

און וועל אים פֿאַרוויגן,

איבערן ווינטער מיט אַ טרייסט,

מיט א שיינעם ניגון".

זאָגט די מאַמע : "ניטע, קינד",

און זי וויינט מיט טרערן.

"קענסט חלילה אויפֿן בוים

מיר פֿאַרפֿרוירן ווערן".

זאָג איך : "מאַמע, ס´איז אַ שאָד

דייַנע שיינע אויגן" -

און איידער וואָס, און איידער ווען,

בין איך מיר אַ פֿויגל.

וויינט זי מאמע : "איציק קרוין,

נעם, אום גאָטעס ווילן,

נעם כאָטש מיט א שאַליקל,

זאָלסט זיך נישט פֿאַרקילן.

די קאַלאָשן נעם דיר מיט,

ס´גייט אַ שאַרפֿער ווינטער -

און די קוטשמע טו דיר אָן,

וויי איז מיר, און ווינד מיר.

און דאָס ווינטער-לייבל נעם,

טו עס אָן, דו שׁוטה,

אויב דו ווילסט נישט זייַן קיין גאַסט

צווישן אַלע טויטע".

כ´הויב די פֿליגל - ס´איז מיר שווער,

צו פֿיל, צו פֿיל זאַכן,

האָט די מאַמע אָנגעטאָן,

דעם פֿייגעלע דעם שוואַכן.

קוק איך טרויעריק מיר אַרייַן

אין דער מאַמעס אויגן -

ס´האָט איר ליבשאַפֿט נישט געלאָזט

ווערן מיך אַ פֿויגל..

אויפֿן וועג שטייט אַ בוים,

שטייט ער אייַנגעבויגן,

אַלע פֿייגל פֿונעם בוים

זענען זיך צעפֿלויגן.