ʹA ʹnnammurata mia è na campagnòla,
tène na trézza jónna e ll’uócchie chiare,
còre sincèro ca, si ride, pare
n’auciéllo cantatòre ‘int’a caiola…
Nun sape che vo’ dì nu libro… ‘a scòla…
cómm’è fatto ‘o vapóre e cómm’è ‘ mare…
Nun sape ‘a rarità d’e ccòse rare:
nun sape niénte. E chésto me cunzòla.
Nun penza ‘o mmale, nun capisce ‘o mmale,
créde c’a vita è fatta tutta ‘e ròse…
Nun sape manco ch’èsceno ‘e ggiurnale…
J'a vòglio bène a st’ànema ‘nnucente
ca si me guarda dice tanta còse,
e si me parla nun me dice niénte.