Όταν ο τελευταίος αετός πετάξει πάνω απ’ το τελευταίο γκρεμισμένο βουνό
Και το τελευταίο λιοντάρι βρυχάται στο τελευταίο σκονισμένο σιντριβάνι
Στη σκιά του δάσους λες κι είναι γέρικο και καταβεβλημένο
Θα κοιτάζουν με δυσπιστία το τελευταίο μονόκερω
Όταν η πρώτη ανάσα του χειμώνα μέσα απ’ τα λουλούδια είναι παγωμένη
Και κοιτάς προς το βορά κι ένα χλωμό φεγγάρι δύει
Και φαίνεται σαν όλα να πεθαίνουν και θ’ άφηναν το κόσμο να πενθήσει
Σ’ απόσταση ακούω το γέλιο του τελευταίου μονόκερου:
“Είμαι ζωντανή, είμαι ζωντανή!”
Όταν το τελευταίο φεγγάρι σκιάζει το τελευταίο αστέρι του πρωινού
Και το μέλλον έχει περάσει χωρίς καν μια τελευταία απελπισμένη προειδοποίηση
Τότε κοίταξε τον ουρανό όπου μέσα απ’ τα σύννεφα ένα μονοπάτι
σχίζεται
Κοίταξε και δες την πως λαμποκοπάει, είν’ ο τελευταίος μονόκερως