A mnie jest szkoda lata

Moja żona mnie dzisiaj skrzyczała,

Powiedziała, że mazgaj, że głupi,

Że się za mnie ze wstydu rumieni,

Kiedy wreszcie zmądrzeję już raz!

A na śmiesznym tle sprawa powstała,

Poprosiłem, poziomek niech kupi.

"Zdziecinniałeś - powiada - w jesieni?".

To już jesień? Jak leci ten czas!

I westchnąłem: No patrz, już po lecie,

Po wakacjach, po słońcu, mój Boże,

Już się robi szaruga na świecie,

Jasnych spodni już chyba nie włożę.

Wkrótce zaczną się deszcze i słota.

Na to ona, przepraszam: "Idiota"!

Uśmiechnąłem się: mów sobie zdrowo,

Ty wiesz swoje, a ja swoje wiem.

A mnie jest szkoda lata

I letnich złotych wspomnień,

Niech mówią "głupi" o mnie,

A mnie jest żal...

Za oknem szaro, smutno,

A jeszcze przed miesiącem

Wesoło, zieleń, słońce...

Naprawdę żal.

To tak jak gdyby

Ktoś najdroższy nagle odszedł

I zabrał radość, uśmiech,

A zostawił łzy.

Dlatego żal mi lata

I ludzi żal, i nieba,

Po którym płyną smutne

Jesienne mgły.

Człowiek pensję ma gorzej niż marną,

Dwieście złotych miesięcznie, niewiele,

Ale w lecie tych dwieście to suma,

Można za nią jak król jakiś żyć.

Słońce grzeje, opala za darmo,

Wisłę gratis masz w każdą niedzielę,

Ptaki dają bezpłatne koncerty,

Nawet nie chce się jeść ani pić!

Jesień owszem, jest piękna, bogata,

Bardzo strojna i pełna kolorów,

Ale skąd, skąd jesieni do lata,

Do lipcowych, sierpniowych wieczorów.

Jeszcze trochę i zima przyleci,

Pełna śniegu, zawiei, zamieci,

A mnie w głowie poziomki i głupstwa,

Jakaś Wisła i koncert, i las...

A mnie jest szkoda lata

I letnich złotych wspomnień,

Niech mówią "głupi" o mnie,

A mnie jest żal...

Za oknem szaro, smutno,

A jeszcze przed miesiącem

Wesoło, zieleń, słońce...

Naprawdę żal.

To tak jak gdyby

Ktoś najdroższy nagle odszedł

I zabrał radość, uśmiech,

A zostawił łzy.

Dlatego żal mi lata

I ludzi żal, i nieba,

Po którym płyną smutne

Jesienne mgły.