Αι συ, ό,τι κι αν είσαι,
φάντασμα, πέτρα, δαίμονας,
εγώ δεν σε φοβούμαι!
Είναι σκληρότερη από σε,
σκληρότερη η καρδιά μου!...
στης Παναγιάς την εκκλησιά,
πενήντα χρόνια τώρα
το σήμαντρο της προσευχής
βαρώ πρωί και βράδι.
Πενήντα χρόνια απ’ το λαιμό
κρεμώ το πετραχήλι•
όσους καλούς χριστιανούς
από πενήντα χρόνια
το χώμα τούτο δέχθηκεν
εγώ τους έχω θάψει,
και με γνωρίζει η γης αυτή
καθώς γνωρίζει η σκύλα
το χέρι πό’ να κόκκαλο
καθημερινά της ρίχνει!
Ελπίζω, σαν με καταπιή,
τη χάρη να με κάμη
αγλήγορα τη σάρκα μου
να λυώση, να χωνέψη…