I Zoí En Táfo [Ἡ ζωή ἐν τάφω] 2nd Part [English translation]

Καθελῶν σέ, Λόγε

ἀπό ξύλου νεκρόν,

ἐν μνημείω Ἰωσήφ νῦν κατέθετο.

Ἀλλ' ἀνάστα, σώζων πάντας ὡς Θεός.

Τῶν ἀγγέλων, Σῶτερ,

χαρμονή πεφυκῶς,

νῦν καί λύπης τούτοις γέγονας αἴτιος,

καθορώμενος σαρκί ἀπνοῦς νεκρός.

Ὑψωθέν ἐν ξύλω,

καί τούς ζώντας βροτούς

συνυψοῖςˑ ὑπό τήν γῆν δέ γενόμενος,

τούς κειμένους ὑπ' αὐτήν ἑξανιστᾶς.

Ὥσπερ λέων, Σῶτερ,

ἀφυπνώσας σαρκί,

ὡς τίς σκύμνος ὁ νεκρός ἐξανίστασαι,

ἀποθέμενος τό γῆρας τῆς σαρκός.

Ὁ ζωῆς ταμίας

πῶς ὀρᾶται νεκρός;

ἐκπληττόμενοι οἱ ἄγγελοι ἔκραζονˑ

πῶς δ' ἐν μνήματι συγκλείεται Θεός;

Προσκυνῶ τό πάθος,

ἀνυμνῶ τήν ταφήν,

μεγαλύνω σου τό κράτος, φιλάνθρωπε,

δί' ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν.

Οἶμοι, φῶς τοῦ κόσμου

οἶμοι φῶς τό ἐμόν!

Ἰησοῦ μου ποθεινότατε, ἔκραζεν

ἡ Παρθένος θρηνωδοῦσα γοερῶς.

Ὤ Θεέ καί λόγε,

ὤ χαρά ἡ ἐμή,

πῶς ἐνέγκω σου ταφήν τήν τριήμερον;

νῦν σπαράττομαι τά σπλάχνα μητρικῶς.