Ξενιτείαν το φαρμάκι σ’
πολλοί πιν’ν’ ατό
σην καρδίαν με ποτήρι
ατοίν κχύν’ν’ ατό.
Ζούνε με αροθυμίας
για να κλώσκουνταν
ση γαρήδες, σα μωρά τουν
σουμά ν’ έρχουνταν
οπις ν’ έρχουνταν.
Άλλ’ δουλεύν’νε πέντε χρόνια
και άλλ’ δουλεύν’νε εφτά
πολεμούν να γαζανεύν’νε
και πολλά λεφτά.
Άλλος τσακών το ποδάρν’ ατ
κι άλλος κοφτ’ το χερ’
για όλτς εν η ξενιτεία
δίκοπον μαχαίρ’.
Μάνα που εν ο πατέρα μ’
κουΐζ’ το παιδί σ’
γράφτ’ σε η γαρή σ’ σο γράμμαν
εχ’ και εβγαίν’ η ψη σ’.
Θελτς να κλώσκεσαι σ’ οσπίτι σ’
άμαν πουσμανεύ’ς
στεκς εννέα δέκα χρόνια
και άλλα να μαζεύτς.
Ξενιτέα τα ποδάρια σ’
πολλά εβάρυναν
κ’εγνωρίεις και τα παιδία σ’
γιατί ετράνυναν.
Και η γαρή σ’ μαραζωμέντσα
έτον ημσόν ψυν
για τ’ ατέν ζωή κ’ επέμνεν
θα εμπαίν σην γην.