Ἐτοῦτ' εἲν' ὕστερη νυχτιά· ὅλα τ' ἀστέρια βγάνει·
ὁλονυχτὶς ἀνέβαινε ἡ δέηση, τὸ λιβάνι.
Στὰ μάτια καὶ στὸ πρόσωπο φαίνοντ' οἱ στοχασμοί τους·
τοὺς λέει μεγάλα καὶ πολλὰ ἡ τρίσβαθη ψυχή τους.
Ἀγάπη κι ἔρωτας καλοῦ τὰ σπλάχνα τοὺς τινάζουν·
τὰ σπλάχνα τους κι ἡ θάλασσα ποτὲ δὲν ἡσυχάζουν.
Γλυκειὰ κι ἐλεῦθερ' ἡ ψυχὴ σὰ νὰ 'τανε βγαλμένη,
κι ὑψῶναν μὲ χαμόγελο τὴν ὄψη τὴ φθαρμένη.