'Sti ccasarélle nòste fanno ‘ammóre,
l’ una ‘e rimpètto a ll’ata, e tutte janche.
E dint’a casa tója nce sta nu còre,
e dint’a casa mia duje uócchie stanche.
E stanche so’ ‘e viglià, bèlla Riggina,
da che tramónta ‘o sóle a la matina ;
stanche, ca nun se 'nchiùdono cchiù maje,
pecché, bèlla, de te m’ annammuraje!
M’ annammuraje pecché te stive zitta,
e ricamave sóla a la fenèsta.
Tenive na faccélla afflitta afflitta,
e ‘o scialletièllo niro ‘a còpp’a vèsta.
Io, cómm’ a nu pittore quanno pitta,
te pittai dint’a ll’ànema, e me rèsta
chélla faccélla eternamènte scritta,
cunturnata ‘e na nùvola celèsta...
'Sti ccasarèlle nòste fanno ‘ammóre,
ma, còre mio, fanno n’ammóre tristo !
Tu nun me guarde. Che te dice ‘o còre ?
Io nun te guardo ‘a quanno t’aggio visto...
Eppure saccio ca tu me vuo’ bène,
pecché na vòta... ‘O ppòzzo cunfessà ?
Aizaste ll’uócchie, e me passàino ‘e ppéne...
Ah, cómme guarde ! Cómme sai guarda !