Me so’ fermato 'nnanz’ a 'na funtana
ca pòrta scritto ca sana ògne ammóre.
Aggio vìppeto, e ll’acqua nun me sana!
M’ha miso n’ata péna dint’o còre!
E tèngo dint‘o còre n’ata péna
pecché chést’acqua è fango e m’avveléna;
e mo, tutto pe causa ‘e na 'mpesèlla,
scórre dall’uócchie mièie na funtanèlla...
Funtana, funtanèlla d’acqua amara,
acqua nun è, so’ làcreme d’ammóre,
dice ‘a canzóna antica. E ‘a vóce è chiara
cómm’a sincerità dint’a 'stu còre.
Ma ‘o còre tuio n’è mai stato sincèro,
cómme busciardo fuie pure ‘o penziéro!
Maro' a chi s’annammóra e po l’attòcca
‘e suspirà p’e cchiacchiere ‘e na vócca!
Vócca busciarda, cu stu pizzo a riso
'ntuòsseche ‘o còre quanno dai nu vaso!
E si pe’ scagno jisse ‘n Paraviso
tu 'ngannarrisse pure a San Tummaso!
E si pe’ scagno dint‘o Nfiéno jisse
pure ‘o Demmònio te cumbinarrisse,
pecché quanno nasciste, oi bèlla mia,
stive 'mpastata 'nziéme a na buscia!