‘E sta vècchia chitarra frangése,
sótto â mano me trèmmano ‘e ccòrde,
cómme trèmma stu còre mullése,
ca mo sbatte, Rusina, pe tte!
Te vulésse! ma dint’ ê ddenócchie
io me sènto nu triémmolo fitto:
‘a na parte te magno cu ll’uócchie
e da n’ata… nun saccio che fà!
A sta spalla rutónna e purpósa
tuppetèa, pezzecanno, ‘a chitarra:
tène mènte a sti ffrónne de ròsa,
ca s’affacciano ‘a dint’ ô curzé.
Uócchie dóce, lucènte, ‘e velluto,
uócchie nire, cchiù assaje d’o ggravóne!
Frónne ‘e ròsa, che bèllu barcóne
che v’avite saputo… truvà!