Bu şehir kimsenin yurdu değil
Ve ben bir yerlerdeyim
Dün gece'de sıkışıp kaldım
Dehşet verici rüyalarımda
Kilitli odalarda kayboldum,
Bu duvarlar sanki bir tabut
Bir andan diğerine
Rüyalar hayatım oluyor
Sessiz vuruşlar alt kattan gelmeye devam ediyor
Distopyada sonsuza kadar kaybolduk, ama kimin umurunda?
Sana asla söyleyemediğim tüm bu suçlayıcı sözler
Şimdi yıllar ile birlikte gittiler, ama yine seni özlüyorum
Duvarları yık,
Seni çavdar tarlasında yakalayacaklar
Bir adım daha ileride
Boşluk, uçurumun kenarına daha da yaklaşıyor
Köprüleri yak,
Bütün sokaklar bizi yanlış yola soktu
Mahşere giden yola,
Ne yalnız bir yer...
Ellerimizde paramparça inançlar ve kalpler ile
Nedenleri, yolları arıyoruz, bu harabelerin ötesinde
Kollarımızı kaldırıp kanayan yaralarımızla
Şimdi tüm bu kırık hayaller için saygı talep ediyoruz
Kışın sessizliği kulaklarıma sağır edici bir ses gibi geliyor
Geceler sürükleniyor ve gölgeler durmadan uzuyor
Bu ıstırabı anlayamıyorum, ne için?
Sonbahar sığınağımı ne zaman bulacağım, sona geldiğimde mi?