Ana: Vi ne devas min ŝirmi; mi estas plenaĝa
Ne elĵetu min de via viv'
Ve, ne refuĝu
Min distaciĝu vi ne devas plu
Por unufoje en eternon - finfine mi komprenas
Unufoje en eternon - ni amikĝos denove
Ni povas reveni kune hejmen
Sen timo aŭ angoro
Por unufoje en eternon - jen amikon havas vi
Elsa: Kara, reiri al via hejm'
Ne estas mia plu, regnu vi anstataŭ
Ana: Jes sed!
Elsa: Mi scias - ke bonaĵojn intencas
Sed mian liberon mi jam atingis
Foriru de min do vi sekura estos
Ana: Vere ni ne estas
Elsa: Kion vi ĵus diris?
Ana: Ĉu vi vere ne scias?
Elsa: Kio mi ne scias?
Ana: Erendel' estas sub profunda neĝo...
Elsa: Kio?
Ana: Ŝajnas ke vi kreis vintron eternan...ĉie
Elsa: Ĉie?
Ana: Ne gravu, nur degelu ĉion!
Elsa: Neebla - mi ne scias kiel!
Ana: Certe eblas, vi vere povas!
Ana: Por unufoje en eternon.
Elsa: O de mi ree liber' fuĝas
Ana: Ne devu esti vi timema plu
Elsa: Nenia eliro de mia ŝtorm' ena
Ana: Trans la timoj superos ni
Elsa: Ĉiam damnita mi
Ana: Ne plu sole vi estos
Elsa: Ohh, Ana ve foriru de mi jam!
Ana: Ne timu - la suno brilos
Elsa: Tim' konsumas min - vi ne sekuras!
Ana: Kune ni ordigos ĉion
Elsa: Ĝi...
...Ne estas...
Ana: Kune vi venkos vian damnon
Per nia amo profunda
Elsa:...Ne estas....EBLA!