Δεν μπορώ να ανεχτώ τη θλίψη σου
γιατί εμένα πνίγεις
Δεν θα επιτρέψω καμία χαρά
γιατί κάθε φορά που γελάς, νιώθω τόσες ενοχές,
Νιώθω τόσες ενοχές
Είμαι υποχρεωμένος να μετανιώνω;
Έχω γίνει το ψέμα, όμορφο και ελεύθερο
Στο δικό μου δίκαιο μυαλό
Λατρεύω και κηρύττω την τρέλα που μου έδωσες
Ω, πούλα μου τη μόλυνση, είναι μόνο για τους αδύναμους
Δεν υπάρχει λόγος για συμπόνοια, η μιζέρια που είμαι
Έχω χάσει την ικανότητα να ζωγραφίζω τα σύννεφα
γιατί εμένα αδειάζεις
Έχω κολλήσει σε αυτή την αργή σκοτεινή μέρα
γιατί κάθε φορά που τρέχεις, παραμένω... πίσω,
Παραμένω πίσω
Κι έτσι ακούω τη φωνή μου ξανά,
την ιστορία ενός πικραμένου ανθρώπου, εδώ είμαι
Ταρακούνησε τη σιωπή και άκου τι λέει
Η γαλήνια περηφάνια που έγινε το ψέμα
Ω, πούλα μου τη μόλυνση, είναι μόνο για τους αδύναμους
Δεν υπάρχει λόγος για συμπόνοια, η μιζέρια που είμαι
Πούλα μου τη μόλυνση, είναι μόνο για τους αδύναμους
Με ματωμένα γόνατα, ω, αποδέχομαι τη μοίρα μου