Больш не можаш тут быць ты,
Зноў цябе бачыць вельмi балюча, мiлы.
Каханы, «my darling» (малышка) --
Ты мяне называць так любіў.
Больш не можаш тут быць (Не застанешся тут).
I снегам на сонцы ты растаéш.
Каханне ты зáраз
Паразліў са сваiх рук ў блакіт.
Калі жа… хапiла б развітання,
Каб пакіiнуць, а ў душы пасля
Так думаю:
Больш быць не можаш -- тут!
Болей не вытрымаю я… О, о…
Не застанешся ты,
Вельмi моцная крыўда сканчаецца так.
I не хвалюйся, мілы,
Ўжо да пятніцы пройдзе яна.
Калі жа былό развітаннем, то
Мне хапiла бы, каб пакінуць, а
Я думаю:
Больш не можаш быць -- тут!
Нарадзіўся, каб кахаць мяне,
Як заўжды прыйшоў ты вельмi позна…
Цяпер спыніся ты з спектаклем гэтым лепш,
Бо, ўсяго i толькi, інша дрэнна рэпліка,
Каму паведаеш казку ўсю гэтую.
Чалавек цяпер ты проста,
Што не страцiць ніколі…
Не застанешся больш – тут!
Як заўжды прыйшоў ты вельмi позна… О, о…
Больш не можаш быць -- тут!